Günlerden bir gün.

Uzuuun zamandır Arapça dersleri aldığım yerin karşısındaki kitap kafeye uğramıyordum. Bugün harçlığımın son demlerini daha iyi değerlendirebileceğim bir yer bulamadığım için ve wifi olduğu için kafeye geldim. Seviyorum burayı. Hatta  bu yazı size ya da oraya bi yere ulaşıyorsa buranın interneti sayesinde. Neyse.Azalan harçlığım ve azalan internetimle beraber her anlamda bir kemer sıkma politikasına girdim. Elden çıkartmak istediğim kitapları Adilhan İş Hanı' nda bir yere sattım. telefondan instayı netflixi youtube u ve bana internet harcatacak bilumum uygulamaları kaldırdım. Burada internete kavuşunca ilk işim netflixi tekrar indirmek oldu o ayrı.
saat beşte Arapça dersim başlıyor. Geçen hafta gitmedim ama bizimkiler gittim sanıyor. Kendime iyi bir çalışma programı çıkarmam gerekiyor. Ders aldığım yerden memnunum ama çalışmadığım için okumayı beceremiyorum. Haliyle diğerleri de sekteye uğruyor. Haftaya hafta sonu annemler geliyor bu yüzden çalışamam. Sabahları erken kalkma eylemini gerçekleştirebilsem bir haftada toparlarım aslında şu okuma işini.
---
Kendini bulmaya çalışmak uzun bir süreç. Ben de aha şimdi oldu aha olacak derken başa döndüğümü hissediyorum ama bu hislere alıştım sanırım. 30 dan önce olabildiğince diyelim o zaman. kırmadan kırılmadan mümkünse.
-----
İnternetim azaldığı için çok internet yemeyen şeylere yöneldim. Acaba nedir nedir? Blog okumak. Blog okumanın nasıl bir haz verdiğini unutmuşum ve tabii yazmanın da. yazmak zor geliyor şu an için. Geçmişimi unutmak isterdim. Şu sıralarsa özlem duyuyorum ona. Geçmişi her yönüyle kabul etmek. Benlik saygısı yüksek insanların yapabileceği bir şey diyorlar. Eh.